مسافر
بسم الله الرحمن الرحیم بازخوانی حواشی مراسم 14 خرداد بیست و یکمین سالگرد رحلت ملکوتی حضرت امام خمینی –قدس سره- به همت علاقمندان آن قائد عظیم الشأن و بسیج همه دستگاه های نظام اسلامی با شکوه تر از همیشه برگزار گردید. رهبر معظم انقلاب اسلامی در خطبه های نماز جمعه 14 خرداد، در مرقد امام، به تبیین و تحلیل ویژگی های خط امام پرداختند و آن بزرگوار را برجسته ترین شاخص انقلاب معرفی نموده و از این رهگذر، مسیر آینده نظام اسلامی را ترسیم فرمودند. در این میان، دو حاشیه به وقوع پیوست که متن با عظمت این سالگرد را تحت الشعاع قرار داد: نخست برخورد فیزیکی آقایان سید حسن خمینی و محمدعلی انصاری با وزیر کشور و دیگری ممانعت از سخنرانی نوه امام توسط انبوهی از جمعیت عزادار. با این که اصحاب دولت تلاش نمودند با گذشت و اغماض، ماجرای ضرب و شتم وزیر کشور را با سکوت برگزار کنند ولی رسانه های اصلاح طلب و شبکه های خارجی کوشیدند حاشیه دوم را به متن تبدیل نمایند و حتی پای برخی کسان، که در حوادث 30 سال گذشته انقلاب نقش بی تفاوتی داشتند را نیز به صحنه کشانند. گرچه ضعف سیدحسن آقا در مدیریت سخنرانی اش به این رخداد کمک کرد ولی نکته مهمتر این است که به جای برخورد ساده انگارانه و یکسویه با معلول، به تحلیل و چرایی این اعتراض پرداخته شود و این که چرا انبوه علاقمندان شیدای امام بزرگوار به نوه ایشان اجازه ادامه سخنرانی ندادند؟ آیا تلاش های سیدحسن آقا و همراهی وی با سران فتنه برای ابطال انتخابات 40 میلیونی ریاست جمهوری دهم و عکس یادگاری گرفتن با آنان در مجالس و محافل و شتافتن به دیدار محکومان دادگاه های انقلاب اسلامی و کسانی که خود به نقششان در فتنه 1388 اعتراف کرده اند، خبط کوچکی است! و مردم فهیم ما این اشتباهات بزرگ را نادیده می گیرند؟ آیا سکوت حسن آقا در قبال توهین صریح برخی از مطبوعات اصلاح طلب به حضرت امام و هتک عاشورای حسینی و ارزش ها و آرمان های امام و انقلاب و تخریب وجهه نظام اسلامی توسط سران فتنه و حامیانشان خطای قابل گذشتی است؟ و نباید به همراهی و سکوت ایشان اعتراض کرد؟ آیا ضرب و شتم وزیر محترم کشور، در حال نقاهت و لگد زدن به یکی از مسئولان ستاد نمازجمعه تهران، از سوی کسی که انتساب به حضرت امام خمینی دارد و فردی روحانی است قابل توجیه است؟ و آیا بهتر نیست به جای محکومیت مردم و متهم کردن برخی از مسئولان، اندکی هم در عملکرد و رفتار نامناسب سیدحسن آقا و همفکرانش –که بیت حضرت امام را به باشگاه سیاسی تبدیل کرده اند- تأمل شود تا جای مظلوم و ظالم عوض نگردد و مردم باور کنند که داوری ها عادلانه و خیرخواهانه است. فاعتبروا یا اولی الأبصار جمعی از اساتید و فضلای حوزه علمیه قم هرچیز که به آدمی بیاموزد علم است و بعد از احکام دین برای یک مسلمان واجب تر از علم و ادب چیزی نیست.امام صادق(ع) از امام صادق(ع) پرسیدند: چه موقع انسان از علم غنی می شود؟ فرمودند: اگر انسان هزارها سال عمر کند و پیوسته مشغول تحصیل باشد تمام یافتنی ها را فرا نخواهد گرفت. بنابراین هرگز زمانی نمی رسد که یک نفر بتواند احساس کند از علم غنی است. فقط آن هایی احساس می کنند از علم بی نیازند که جاهل باشند. امام صادق(ع) فرمود: «ادب عبارت از جامه ای است که بر آنچه می گویند و می نویسند می پوشانند تا در گوش و ذهن شنونده و خواننده جالب تر جلوه کند.» بالای سر امام صادق(ع) در محلی که برای تدریس نشسته بود این بیت به نظر می رسید: یتیم آن نیست که پدرش مرده، بلکه آن است که از علم و ادب بی بهره باشد. از امام صادق(ع) پرسیدندکه بین علوم متعدد کدام یک از آن ها بر دیگری ترجیح دارد؟ فرمودند: از لحاظ کلی هیچ علمی بر علوم دیگر مرجح نیست. لیکن موارد استفاده از علوم فرق می کند و در نتیجه آدمی بایستی از بعضی علوم زودتر و بیشتر استفاده نماید و دو علم که در زندگی آدمی بیشتر مورد نیاز است علم دین و علم پزشکی است و روزی خواهد آمد که انسان از علوم دیگر که اکنون استفاده نمی شود، بهره بگیرد و محال است یک علم فایده علمی نداشته باشد.
| قالب جدید وبلاگ پیجک دات نت |
